Η αλλαγή....

Δεν το περιμέναμε. Ήρθε, όχι πως δεν το θέλαμε, αλλά δεν είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά. Τα καταφέρνουμε μια χαρά προς το παρόν. Χθες το είπα στο αφεντικό, μια χαρά το πήρε προς μεγάλη μου έκπληξη! Δεν ξέρω τι με περιμένει αλλά η αλήθεια είμαι περίεργη να το ζήσω.  Για να δούμε τι θα δούμε...

Η αρχή της κρίσης....ηλικίας

Νέα Υόρκη, 1 Απριλίου 2016

Χτυπά το ξυπνητήρι, κοιτάζω από το παράθυρο του δωματίου, ο ήλιος έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Μια χαρά λέω μέσα μου. Θα κάνω το μπανάκι μου, θα χτενίσω το μαλλί και βολτίτσα στα στενά του East Village!!!
Τι το ήθελα να χτενίσω το μαλλι; Γιατί δεν έμεινα αχτένιστη όπως κάθε μέρα στην Αλεμάνια; Όπως χτενίζομαι την βλέπω, με βλέπει..τι να πω η καημένη; Καλωσόρισες; Με πιάνουν κατευθείαν τα κλάματα. Πότε μεγάλωσα; Πότε πέρασαν τα χρόνια; Τι έκανα μέχρι τώρα στη ζωή μου; Είμαι ευτυχισμένη; Πότε θα γίνω μάνα; Και άλλες πολλές ερωτήσεις να τριγυρίζουν στο μυαλό μου!
Με βλέπει το αγόρι να κλαίω και μου λέει: " Όχι, δεν είναι άσπρη τρίχα, το φως φταίει". Τον πίστεψα αλλά ξέχασα ότι ήταν πρωταπριλιά!!! Χαχα...(Δυνάμενος ο Πάτερ)

Περνούν τα χρόνια παίδες και δεν το καταλαβαίνουμε! Ας ζήσουμε λοιπόν τη ζωή μας! 

Λίγες μέρες μείνανε...

Σας έτυχε να ανυπομονείτε για κάτι τόοοοοοσσσσο πολύ; Για κάτι ευχάριστο, για την πραγματοποίηση ενός ονείρου, μιας επιθυμίας, ενός υπερατλαντικού ταξιδιού ας πούμε; Εγώ πάντως είμαι κατουρημένη από την χαρά μου!!! I am so fucking looking forward!!!!
Θα αφήσω τα ψυχολογικά μου εδώ στην Αλεμάνια και με μια βαλίτσα γεμάτη θετική ενέργεια και το αγόρι μου παρέα, πάω να περάσω καλά mother fucker!!!

Και κλείνω με το τραγούδι του ταξιδιού μας, σύμφωνα πάντα με τον αγαπημένο μας κουμπάρο:

Ριχάρδος- Όχι ο Λεοντόκαρδος

Ποτέ μου δεν περίμενα ερχόμενη στην Αλεμάνια ότι η αγάπη μου και ο ενθουσιασμός μου για την δουλειά και την επιστήμη μου θα έπιανε πάτο..τόσο πάτο που δεν πάει άλλο.

Η αλήθεια είναι πως είμαι ρομαντική. Εκπαιδεύτηκα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσε η αγάπη για αυτό που κάνεις, η ανάγκη να μεταδώσεις τις γνώσεις σου στους νεότερους. Κυριαρχούσαν οι ατέλειωτες συζητήσεις, είτε επιστημονικές  είτε για ότι άλλη μαλακία μπορείτε να φανταστείτε, υπήρχε συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων. Όλο αυτό με έκανε να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ τον χώρο της έρευνας και να θελήσω να μεταβώ στην Αλεμάνια και να ζήσω την εμπειρία της state of the art research.

 Αντικειμενικά μιλώντας, όντως η Αλεμάνια διαθέτει καλά ερευνητικά εργαστήρια, βέβαια εγώ είχα την τύχη να βρεθώ στο "καλύτερο". Ο Ριχάρδος έχει πολύ δύναμη και πολλά πολλά χρήματα. Δεν χάνει ευκαιρία να μας τα επιδείξει. Ζούμε με τον φόβο της ανανέωσης συμβολαίου κάθε χρόνο ή κάθε εξάμηνο. Κάποιοι δεν έχουν καν συμβόλαιο, αλλά "υποτροφία" και αυτή είναι ακόμα χειρότερη μιας και δεν σου εξασφαλίζει ασφάλεια υγείας, κοινωνικές ασφαλίσεις. Αλλά το χειρότερο είναι τα ψυχολογικά παιχνιδάκια του και το πως χειρίζεται τους ανθρώπους. Δεν τον ενδιαφέρει για κανένα μας. Είμαστε μηχανές παραγωγής και με την πρώτη ευκαιρία γουστάρει να δημιουργεί κοντρούλες μεταξύ μας. Επίσης, δεν ξεχνά να μας υπενθυμίζει πόσο ανιαροί-ηλίθιοι είμαστε, όπως έγινε σήμερα.

Και ερωτώ το πολύ αγαπημένο μου αφεντικό, μήπως το πρόβλημα είναι αλλού; Το σκέφτηκε άραγε ποτέ;

Θέλω να την κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να σώσω τη ψυχή μου, τις αξίες μου και μην γίνω ίδια με αυτόν.

Και με αυτή την ανάρτηση προκηρύσσω την έναρξη του σχεδίου διαφυγής!!!!!!

Καλή τύχη και στην φίλη μου από Λατινική Αμερική που σήμερα έβαλε σε εφαρμογή το δικό της σχέδιο!

Μπακ απ πλαν...

Η αλήθεια είναι πως πάντα έλεγα να ξεκινήσω να γράφω τις σκέψεις μου κάτω...ξέρετε είναι τόσο έντονες που μερικές φορές σκέφτομαι αν θα τις αντέξει ο μικρός μου εγκέφαλος....και έτσι χθες μετά από τόσο καιρό αποφάσισα πως θα μου κάνει καλό. Και εγένετο...

Αλλά ας πάμε πίσω στις σκέψεις μου... Μέρες τώρα σκέφτομαι το μέλλον μου.....Τόσα χρόνια προσπάθειας, πτυχίο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό.....και τι; Ρωτάω μερικές φορές τον εαυτό μου που θα οδηγήσουν όλα αυτά; Σε κάτι καλύτερο; Η΄ σε κάτι χειρότερο...μια ζωή γεμάτη άγχος και ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, ζω για να δουλεύω σαν να λέμε..... Και τι μπορείς να κάνεις τώρα στα 30 σου για να αλλάξεις τη ζωή σου....Κάποιοι λένε, ποτέ δεν είναι αργά....Και αν δεν είναι αργά πως μπορείς να αλλάξεις; Τι πρέπει να κάνεις;

 Δυστυχώς, δεν υπάρχει συνταγή για να την ακολουθήσουμε...Μέσα μας πρέπει να κοιτάξουμε και να αναρωτηθούμε, τι μας κάνει ευτυχισμένους..αντ γκο φορ ιτ!!!( πως τα λέω και δεν τα κάνω...)
Αλλά οκ, να πω την αλήθεια μου έχω το μπακ απ πλαν...Ικαρία...σε αυτό το νησί θα πάω αν όλα παν στραβά. Θα ξυπνάω με τον ήχο του κύματος και θα πίνω κρασί χορεύοντας στα πανέμορφα πανηγύρια με ανθρώπους που δεν φοβούνται να χαμογελάσουν, να αγκαλιάσουν, να μιλήσουν, να νιώσουν...Χωρίς ρολόγια, χωρίς άγχος...και όλα θα πάνε καλα!!!!!